Biografia Wisławy Szymborskiej pod tytułem Quinquilharias e recordações pojawiła się na brazylijskim rynku wydawniczym. Książka opublikowana przez wydawnictwo Âyiné została napisana przez Annę Bikont i Joannę Szczęsną, które w 2012 odbyły długie rozmowy z polską poetką. Dzieło opowiada o środowisku domowym i literackim poetki, o jej miłości do kiczowych bibelotów i limeryków, a także o jej młodzieńczych związkach z komunizmem, późniejszym rozczarowaniu i zbliżeniu się do Solidarności.

«Publiczne zwierzenia to zatracanie własnej duszy. Trzeba zachować coś dla siebie samego», mówi Wisława Szymborska. I dodaje: «Zmuszam się do niemyślenia o sobie nie po to, żeby ułaskawić czy zauroczyć sobą czytelnika – naprawdę nie jestem w centrum swoich własnych zainteresowań». Badać życie kogoś, kto tak nienawidził wystawiać się na widok publiczny, może kojarzyć się z bezczelnym wtrącaniem się w nie swoje sprawy. Albo z czymś jeszcze gorszym: ze zdradą. Anna Bikont i Joanna Szczęsna – jedne z ważniejszych dziennikarek kulturowych w Polsce – w Quinquilharias e recordações po mistrzowsku omijają to ryzyko. Biografia ich autorstwa jest nie tylko szczegółowa, lecz także bogato udokumentowana; stanowi owoc rzetelnych poszukiwań i długich rozmów z Szymborską oraz osobami z jej środowiska. To jednak biografia niezwykle dyskretna. Na jej stronach nie słyszymy głosów autorek, rozlega się zaledwie jeden – niebywale ironiczny, należący do kobiety, o której Adam Zagajewski powiedział, że zachowuje się, jak gdyby wyszła z paryskich salonów XVIII wieku. To właśnie ten głos opowiada nam o środowisku rodzinnym, o lekturach, zabawkach i lękach z dzieciństwa, o krakowskim życiu literackim, o młodzieńczym zainteresowaniu komunistycznymi ideami i szybkim rozczarowaniu, o oddaleniu się i pojawiającej się w 1980 sympatii do Solidarności. W biografii odkrywamy Szymborską, które uwielbiała kiczowate bibeloty, ciekawe instrumenty, limeryki – z trudnością opieramy się pokusie nauczenia się na pamięć wspaniałych anegdot poetki, które skrywała. Za zasłoną figlarnej lekkości i nieprzeniknionej dyskrecji odkrywamy powagę i głębię poetki: «Wiem, jak ułożyć rysy twarzy, by nikt smutku nie zauważył» (1954).