Mamy przyjemność ogłosić, iż zwycięzcą 2. edycji konkursu tłumaczeniowego poezji języka portugalskiego „Poesis” zostaje Adam Filonik! Jury, w skład którego weszli prof. Anna Kalewska, dr Jakub Jankowski i mgr Tamara Sobolska – pracownicy naukowi Instytutu Studiów Iberyjskich i Iberoamerykańskich Uniwersytetu Warszawskiego, zwrócili szczególną uwagę na warstwę liryczną oraz zachowanie rytmu, które zostały odzwierciedlone w przekładzie na język polski. Drugie miejsce zajęło tłumaczenie autorstwa Anny Kozłowskiej, natomiast trzecie przypadło Kamili Wiśniewskiej.
Poniżej udostępniamy zwycięskie tłumaczenia. Zwycięzcy składamy wyrazy uznania! Gratulujemy również wszystkim, którzy podjęli wyzwanie i wzięli udział w konkursie.
Do następnej edycji!
Motivo
Eu canto porque o instante existe
e a minha vida está completa.
Não sou alegre nem sou triste:
sou poeta.
Irmão das coisas fugidias,
não sinto gozo nem tormento.
Atravesso noites e dias
no vento.
Se desmorono ou se edifico,
se permaneço ou me desfaço,
— não sei, não sei. Não sei se fico
ou passo.
Sei que canto. E a canção é tudo.
Tem sangue eterno a asa ritmada.
E um dia sei que estarei mudo:
— mais nada.
MEIRELES, Cecília (2001), Antologia Poética, Rio de Janeiro: Editora Nova Fronteira.
1. miejsce – Adam Filonik
Przyczyna
Śpiewam, ponieważ chwila istnieje,
a moje życie jest pełnią.
Nie smucę się, nie raduję:
jestem poetą.
Pozbawiony rozkoszy i trosk,
dla rzeczy ulotnych – bratem.
Dnie i noce przemierzam
z wiatrem.
Czy rozpadam się czy scalam,
trwam nieprzerwanie czy ginę,
– nie wiem, nic nie wiem. Zostanę
czy przeminę.
Wiem, że śpiewam, a pieśń jest wszystkim.
Skrzydła me wieczną pulsują krwią.
I wiem, że kiedyś głos mój zamilknie
– nic ponad to.
2. miejsce – Anna Kozłowska
Powód
Śpiewam, bo trwa okamgnienie
i moje życie z pełnią się plecie.
Ni radość wielka, ni zasmucenie:
w poecie.
Ja bratem rzeczy pierzchających snadnie,
co rozkosz, co boleść – tego czucie nie wie.
Przemierzam dzień i noc, gdy zapadnie,
w powiewie.
Czy zburzę, czy na pomniku stanę, c
zy przetrwam, czy siebie się pozbędę
– nie wiem, nie. Nie wiem: zostanę,
odejdę.
Wiem, że śpiewam. I wszystkim jest pieśń.
Krwi jej nie zbraknie, w rytm uleci co prędzej.
I kiedyś, wiem, głos mój przestanie się nieść
– nic więcej.
3. miejsce – Kamila Wiśniewska
Powód
Śpiewam, bo tak moment chwalę
A moje życie to forma completa
Niezbyt się weselę, zanadto się nie żalę:
Bom poeta
Brat rzeczy ulotnych jak powietrze
Obca mi rozkosz i strapienie
Przez dnie i noce mknę na wietrze
Niesie mnie jego tchnienie
Czy się rozpadnę czy w niebo wzbiję
Czy trwać będę czy runąć mi dane
Doprawdy nie wiem, bo ja tak żyję,
Że nie wiem czy pójdę czy jeszcze zostanę
Wiem, że śpiewam; wszystkim dla mnie to śpiewanie
W skrzydłach rytmu krew pulsuje dźwiękiem
Wiem, że pewnego dnia śpiew mój ustanie
Tylko tyle wiem, nic więcej
